Nie powiem ci, tylko się domyśl

Nie powiem Ci, tylko się domyśl sugeruje pewną grę psychologiczną, gdzie osoba nie ujawnia bezpośrednio swoich myśli, uczuć lub intencji, pozostawiając przestrzeń dla drugiej osoby do dedukcji lub domysłów. To może być element komunikacji niejednoznacznej lub manipulacyjnej, często stosowanej w relacjach międzyludzkich lub sytuacjach, gdzie istnieje potrzeba tajemniczości. Ta forma komunikacji może budować napięcie lub prowokować zaintrygowanie.

W domu z problemem uzależnienia mogą występować różne patologiczne gry psychologiczne, które zazwyczaj wynikają z dynamiki uzależnienia. Kilka przykładów to:

1. Zawody w ukrywaniu: Członkowie rodziny, zwłaszcza dzieci, mogą angażować się w grę, gdzie próbują ukryć problem uzależnienia przed światem zewnętrznym, aby chronić wizerunek rodziny.

2. Manipulacja emocjonalna: Osoba uzależniona może stosować manipulację emocjonalną, wykorzystując poczucie winy, strachu czy wstydu, aby uzyskać wsparcie lub uniknąć konsekwencji swojego uzależnienia.

3. Zrzucanie winy: Członkowie rodziny mogą być zaangażowani w grę, w której każdy zrzeka się odpowiedzialności za problem uzależnienia, co utrudnia rozwiązanie problemu.

4. Negocjacje i obietnice: Osoba uzależniona może próbować negocjować lub składać obietnice co do poprawy sytuacji, ale te deklaracje mogą być często nietrwałe, prowadząc do cyklu rozczarowań.

5. Kontrola informacji: W rodzinie z uzależnieniem może występować gra polegająca na kontrolowaniu informacji dotyczących uzależnienia, co utrudnia innym zrozumienie pełnego zakresu problemu.

Oczywiście, można wymienić jeszcze kilka innych patologicznych gier psychologicznych, które mogą występować w rodzinie dotkniętej uzależnieniem:

6. Bagatelizacja: Członkowie rodziny mogą bagatelizować poważność problemu uzależnienia, minimalizując jego wpływ na życie codzienne. To może być rodzaj obrony przed trudnymi emocjami.

7. Izolacja: Osoba uzależniona lub jej bliscy mogą stosować grę izolacji, starając się utrzymać problem w tajemnicy przed światem zewnętrznym, co utrudnia innym zaoferowanie wsparcia.

8. Szantaż emocjonalny: Osoba uzależniona może stosować szantaż emocjonalny, grożąc konsekwencjami lub manipulując uczuciami innych, aby uzyskać wsparcie lub zabezpieczyć dostęp do substancji.

9. Rola ofiary: Członkowie rodziny mogą przyjąć rolę ofiary, czując się bezradnymi wobec uzależnienia i oczekując, że inni będą dla nich rozwiązaniem problemu.

10. Samowspółczucie: Osoba uzależniona może używać swojego uzależnienia jako środka do uzyskiwania współczucia od innych, co może prowadzić do perpetuowania problemu.

Te gry psychologiczne mogą utrudniać otwartą komunikację, współpracę i skuteczne radzenie sobie z uzależnieniem. Warto zauważyć, że każda rodzina jest unikalna, a dynamika uzależnienia może przybierać różne formy. Profesjonalna pomoc terapeutyczna często jest kluczowa w rozwiązaniu tych trudności.

Wszystkie te mechanizmy mogą prowadzić do niewłaściwych wzorców komunikacji i trudności w rozwiązaniu różnorakuch problemów. W przypadku uzależnień zazwyczaj zaleca się terapię rodzinna jako część procesu leczenia.

więcej

XII Konferencja Coachingu

Mamy przyjemność zaprosić Was na dwunastą edycję Konferencji Coachingu dla osób, które m.in. chcą poznać najnowsze trendy w business coachingu czy otrzymać wskazówki, jak rozwijać siebie i swoją markę na rynku. Wydarzenie odbywa się online i jest bezpłatne. W tym roku tematem przewodnim jest COACH W BIZNESIE. Prelegenci przygotowali inspirujące wystąpienia.:
Agenda: https://www.facebook.com/events/909714310717594/?ref=newsfeed
Zapisy: https://bit.ly/3Q2GUcE

więcej

Business Coaching w agendzie

Mamy przyjemność zaprosić na Wydarzenie organizowane przez SGH, które odbywa się online i jest bezpłatne. W tym roku tematem Konferencji Coachingu jest Coach w Biznesie. Prelegenci przygotowali inspirujące wystąpienia.

więcej

Epidemia samotności

Epidemia samotności to poważny problem, zwłaszcza w społeczeństwach, gdzie coraz więcej osób doświadcza izolacji społecznej. Oto kilka sugestii, jak sobie radzić z uczuciem samotności:

1. Znajdź wspólnotę: Dołącz do grup zainteresowań, klubów czy organizacji społecznych. To może być zarówno lokalna grupa, jak i społeczność online, gdzie znajdziesz ludzi o podobnych zainteresowaniach.
2. Buduj relacje: Staraj się być otwarty na nowe znajomości i inicjuj kontakty z ludźmi wokół siebie. To wymaga czasu, ale regularny kontakt z innymi może pomóc w budowaniu trwałych relacji.
3. Zaplanuj aktywności: Ustal regularny harmonogram działań, które uwzględniają spotkania z przyjaciółmi, rodziną czy uczestnictwo w wydarzeniach społecznych. To może pomóc w zapobieganiu uczuciu izolacji.
4. Rozwijaj zainteresowania: Znajdź pasje i zainteresowania, które sprawiają ci radość. To może być hobby, sport, sztuka czy działalność wolontariacka. Dzięki nim łatwiej będzie nawiązać kontakty z innymi osobami.
5. Poszukaj wsparcia: Jeśli czujesz się samotny, warto skorzystać z pomocy psychologa lub terapeuty. Terapia może pomóc w zrozumieniu przyczyn samotności i opracowaniu strategii radzenia sobie z nią.
6. Bądź aktywny online: Internet oferuje wiele możliwości nawiązywania kontaktów. Możesz dołączyć do społeczności online związanych z twoimi zainteresowaniami, uczestniczyć w dyskusjach, a nawet znaleźć grupy wsparcia.
7. Dbaj o zdrowie psychiczne: Utrzymuj zdrowy styl życia, dbając zarówno o aspekty fizyczne, jak i psychiczne. Regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta i odpowiedni sen mogą wpływać pozytywnie na samopoczucie.
8. Podtrzymuj relacje z rodziną: Jeśli to możliwe, utrzymuj bliskie relacje z członkami rodziny. Rodzina może stanowić ważne wsparcie emocjonalne w trudnych chwilach.

Pamiętaj, że każdy człowiek jest inny, więc podejścia do radzenia sobie z samotnością mogą się różnić. Ważne jest, aby znaleźć strategie, które najlepiej pasują do twojej sytuacji i osobowości. Jeśli problem z samotnością jest poważny, zawsze warto skonsultować się z profesjonalistą.

Czasem brak jednej osoby sprawia, że świat zdaje się wyludniony. Alphonse de Lamartine

Znalezienie przyjaciół może być wyzwaniem, ale istnieje wiele sposobów, aby nawiązać nowe znajomości i zbudować trwałe relacje. Jedna rada? Bądź autentyczny. Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś. Bądź autentyczny, a ludzie, którzy docenią twoją prawdziwą osobowość, będą bardziej skłonni do nawiązania z tobą głębszych relacji. Nie zrażaj się, jeśli nie od razu znajdziesz idealnych przyjaciół. Staraj się być otwarty na różne możliwości i pozwól, aby przyjaźnie kształtowały się naturalnie.

Zdjęcie dodane przez Cottonbro Studio z www.pexels.com

więcej

Święta? Nie zawsze i nie dla każdego

Pogodzenie różnych religii w organizacji to ważne wyzwanie, ale możliwe do osiągnięcia poprzez przyjęcie otwartej i szanującej postawy. Oto kilka sugestii:

1. Polityka równego traktowania: Zapewnij, że wszystkie osoby są traktowane z szacunkiem i uczciwością, niezależnie od ich przekonań religijnych. Upewnij się, że Twoja firma ma jasne zasady antydyskryminacyjne i promuje różnorodność.
2. Elastyczność w dni wolne: Umożliw pracownikom korzystanie z dni wolnych związanych z ich ważnymi świętami religijnymi. To może obejmować elastyczne godziny pracy, dni urlopowe lub inne opcje dostosowane do potrzeb pracowników.
3. Wzajemne zrozumienie: Organizuj warsztaty lub spotkania, na których pracownicy mogą dzielić się informacjami na temat swoich tradycji religijnych. Wspieraj budowanie wzajemnego zrozumienia i szacunku poprzez edukację.
4. Jeśli to możliwe, dostarcz pracownikom przestrzeń, w której mogą praktykować swoją religię, na przykład miejsce do modlitwy.
5. Respektowanie różnic: Podkreśl znaczenie poszanowania różnic i indywidualności. Wspieraj atmosferę, w której każdy może czuć się akceptowany i doceniany bez względu na swoje przekonania.
6. Konsultacje z pracownikami: Zachęcaj do otwartej komunikacji i konsultacji z pracownikami w sprawach związanych z różnicami religijnymi. Pozwól im wyrazić swoje potrzeby i sugestie dotyczące dostosowań.

Pamiętaj, że kluczem jest otwarta komunikacja i gotowość do dostosowywania się do różnorodnych potrzeb pracowników. Dążenie do stworzenia inkluzywnej kultury pracy przyczyni się do zbudowania pozytywnego środowiska dla wszystkich pracowników.

Zdjęcie Naim Benjelloun z www.pexels.com

więcej

7 zasad jak ulepszać umiejętność rozmawiania z innymi

1. Słuchaj uważnie: Skoncentruj się na rozmówcy, starając się zrozumieć jego perspektywę. Unikaj przerywania i bądź gotów wysłuchać, zanim odpowiesz.
1. Słuchaj aktywnie: Skoncentruj się na tym, co mówi rozmówca, unikając rozpraszaczy i skupiając uwagę na słowach, intonacji i gestach. Unikaj przerywania i poświęć mu pełną uwagę. 
2. Unikaj ocen: Zanim zaczniesz oceniać czyjeś poglądy, staraj się zrozumieć, dlaczego rozmówca ma takie zdanie. Może mieć inne doświadczenia, wartości lub informacje, które wpływają na jego punkt widzenia. 
3. Unikaj przerywania: Pozwól rozmówcy dokończyć myśl przed przejściem do swojej odpowiedzi. To umożliwia pełne wyrażenie jego opinii. 
2. Buduj empatię: Zrozumienie i współodczuwanie uczuć innych pomaga w nawiązywaniu głębszych relacji. Wykazuj zainteresowanie i okazuj zrozumienie dla emocji rozmówcy.
1. Tworzenie więzi: Rozumienie i współodczuwanie emocji rozmówcy umożliwia tworzenie silniejszych więzi emocjonalnych. Kiedy wykazujemy zainteresowanie i empatię, druga osoba czuje się zauważona i doceniona. 
2. Budowanie zaufania: Okazywanie zrozumienia dla uczuć drugiej osoby buduje zaufanie. To daje sygnał, że jesteśmy gotowi zrozumieć jej perspektywę, nawet jeśli nie zgadzamy się co do wszystkiego. Zaufanie jest fundamentem trwałych relacji. 
3.  Emocje są kluczowym elementem komunikacji. Kiedy wykazujemy zrozumienie dla uczuć rozmówcy, ułatwiamy komunikację, ponieważ druga osoba czuje się bardziej komfortowo dzieleniem się swoimi myślami i emocjami. 
4. Lepsze radzenie sobie w trudnych sytuacjach: W trudnych sytuacjach życiowych czy problemach emocjonalnych, wyrażenie zrozumienia i współczucia może znacząco pomóc w procesie radzenia sobie z trudnościami. Wspieranie rozmówcy w trudnych chwilach wzmacnia relacje. 
5. Wzmacnianie pozytywnych doświadczeń: Zrozumienie i współodczuwanie nie dotyczą tylko trudnych sytuacji. Również w przypadku pozytywnych wydarzeń czy sukcesów, wyrażenie radości i zrozumienia pomaga w dzieleniu się pozytywnymi doświadczeniami i wzmacnianiu pozytywnych emocji. 
6. Podnoszenie samooceny rozmówcy: Okazanie zrozumienia dla emocji rozmówcy może przyczynić się do podniesienia jego samooceny. Czucie, że ktoś nas słucha i rozumie, wzmacnia poczucie własnej wartości.
3. Otwórz się na różnice: Akceptuj różnice poglądów i doświadczeń. Staraj się unikać uprzedzeń i otwarcie eksploruj perspektywy innych osób.
1. Akceptacja różnic zaczyna się od otwartego dialogu. Ważne jest, aby stworzyć przestrzeń, w której ludzie mogą swobodnie wyrażać swoje poglądy, a inni są gotowi ich wysłuchać. Dialog umożliwia wymianę myśli i poglądów, co może prowadzić do głębszego zrozumienia. 
2. Unikanie uprzedzeń: Kluczowym elementem akceptacji różnic jest unikanie uprzedzeń. Uprzedzenia mogą zakłócać nasze zdolności do obiektywnego zrozumienia innych ludzi i prowadzić do stereotypów. Świadomość własnych uprzedzeń i gotowość do ich przezwyciężania sprzyjają lepszemu porozumieniu. 
3. Eksplorowanie perspektyw: Akceptacja różnic wiąże się z chęcią eksplorowania perspektyw innych osób. Warto zastanawiać się, dlaczego ktoś ma dane przekonania czy doświadczenia. Poszukiwanie wspólnych punktów zrozumienia pomaga budować mosty między różnymi światopoglądami. 
4. Tolerancja i szacunek: Akceptacja różnic nie oznacza konieczności zgadzania się z każdym punktem widzenia. Jednak oznacza szacunek dla prawa innych do posiadania swoich przekonań. Tolerancja wobec różnic sprawia, że społeczeństwo staje się bardziej zróżnicowane i dynamiczne. 
5. Poszukiwanie wspólnego: Pomocne jest koncentrowanie się na wspólnych celach i wartościach, które łączą ludzi, pomimo różnic światopoglądowych. Identyfikowanie obszarów wspólnego zainteresowania może pomóc w budowaniu więzi społecznych i promowaniu współpracy. 
6. Edukacja i świadomość: Akceptacja różnic wymaga także edukacji i podnoszenia świadomości. Poznanie różnorodności kulturowej, religijnej czy światopoglądowej przyczynia się do zrozumienia, że różnice te są naturalne i mogą być źródłem bogactwa społecznego.
4. Bądź jasny i zwięzły: Wyrażaj swoje myśli w sposób klarowny i zrozumiały. Unikaj zbędnych informacji, aby utrzymać uwagę rozmówcy.
1. Skup się na istocie: Rozpocznij od przedstawienia głównej myśli. Unikaj zbędnego wprowadzania wstępu i przejdź od razu do sedna sprawy. Kiedy rozmówca od razu zrozumie, o co chodzi, zwiększa to szanse na zainteresowanie. 
2. Unikaj zbędnych detali: Nie zasypuj rozmówcy nadmiarem szczegółów. Skup się na kluczowych informacjach i wybieraj te, które są istotne dla przekazu. Nadmiar szczegółów może rozproszyć uwagę i utrudnić zrozumienie. 
3. Używaj jasnego i prostego języka: Unikaj skomplikowanych zwrotów czy specjalistycznego żargonu, chyba że jest to konieczne. Używaj prostego i zrozumiałego języka, dostosowując go do poziomu znajomości tematu przez rozmówcę. 
4. Organizuj myśli logicznie: Uporządkuj swoje myśli i przedstawiaj je w logiczny sposób. Rozważ użycie punktów, list czy schematów, aby ułatwić zrozumienie struktury twojego przekazu. 
5. Dbaj o klarowność: Staraj się mówić powoli i z wyraźnym akcentem. Unikaj zbyt szybkiego tempa, które może sprawić, że rozmówca przegapi istotne informacje. 
6. Stosuj konkretne przykłady: Podawanie konkretnych przykładów może pomóc w zilustrowaniu twoich myśli i uczynieniu przekazu bardziej przystępnym. Przykłady są często bardziej pamiętane niż ogólne stwierdzenia. 
7. Regularnie sprawdzaj, czy rozmówca nadal śledzi twoje wypowiedzi. Możesz to robić poprzez zadawanie pytań, prośby o reakcje lub używanie sygnałów niewerbalnych. 
8. Dopasowuj się do odbiorcy: Znajomość swojego odbiorcy jest kluczowa. Dostosuj sposób komunikacji do poziomu wiedzy, doświadczenia i oczekiwań rozmówcy. 
9. Unikaj rozpraszaczy: Skoncentruj się na przekazie, unikając zbędnych rozpraszaczy. Wprowadzanie zbędnych informacji czy odchodzenie od tematu może sprawić, że rozmówca straci zainteresowanie. 
10. Bądź elastyczny: Jeśli rozmówca wydaje się niezrozumieć, bądź gotów dostosować swoje wyjaśnienia. To, co dla ciebie jest jasne, może wymagać innego sposobu przedstawienia dla innych.
5. Zadawaj pytania: Aktywnie angażuj się w rozmowę, zadając pytania, które pobudzą dialog. To pomoże budować więź i pokazuje zainteresowanie drugą osobą.
1. Wykazuj zainteresowanie: Aktywne zaangażowanie w rozmowę poprzez pytania to sposób na wyrażenie autentycznego zainteresowania drugą osobą. Pokazuje, że chcesz dowiedzieć się więcej o jej myślach, doświadczeniach i poglądach. 
2. Wspieraj otwarty dialog: Stawianie pytań zachęca do otwartej wymiany myśli. Tworzy przestrzeń, w której rozmówca czuje się swobodnie wyrażać swoje opinie, co sprzyja głębszemu zrozumieniu i budowaniu więzi. 
3. Kop głębiej: Pytania umożliwiają pogłębianie rozmowy, skupianie się na konkretnych tematach i odkrywanie bardziej szczegółowych informacji. To prowadzi do bardziej kompleksowego zrozumienia perspektywy rozmówcy.
6. Unikaj krytyki bez konstruktywnego feedbacku: Jeśli masz uwagi, wyrażaj je w sposób konstruktywny, unikając atakowania drugiej osoby. Podkreślaj pozytywne aspekty i sugeruj ewentualne poprawki. W praktyce oznacza to, że jeśli masz uwagi lub krytykę dotyczącą czyjejś pracy, postępowania czy pomysłów, warto przedstawić je w taki sposób, aby były konstruktywne i pomocne dla rozwoju danej osoby lub sytuacji.
7. Rozwijaj umiejętności komunikacyjne: Pracuj nad swoimi umiejętnościami komunikacyjnymi poprzez czytanie, praktykę i zdobywanie doświadczenia. Nieustanne doskonalenie umiejętności przyniesie lepsze rezultaty w rozmowach z innymi.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

więcej

Przywództwo służebne czy zarządzanie służebne?

Przywództwo służebne i zarządzanie służebne to dwa różne podejścia do roli lidera w organizacji, choć obie koncepcje zakładają skupienie na służbie i wspieraniu innych. Oto krótka charakteryzacja obu podejść:

Przywództwo Służebne:

• Skupia się na rozwijaniu i wspieraniu innych, kładąc nacisk na empatię, pokorę i skromność.
• Lider służebny jest głęboko zaangażowany w dobro swoich podwładnych, stawiając ich potrzeby i sukces na pierwszym miejscu.
• Akcentuje rozwój osobisty i profesjonalny innych, dążąc do budowania silnych relacji opartych na zaufaniu i wzajemnym szacunku.

Zarządzanie Służebne:

• W tym przypadku, pojęcie służby jest bardziej związane z podejściem do zarządzania, gdzie lider traktuje swoją rolę jako służbę wobec organizacji, klientów, pracowników, czy interesariuszy.
• Zarządzanie służebne może obejmować zarządzanie zasobami, procesami, efektywnością i innymi aspektami operacyjnymi organizacji.
• W tym kontekście, lider może nadal być zaangażowany w rozwój pracowników, ale w większym stopniu zorientowany na cele organizacji, skuteczność operacyjną i osiąganie wyników.

W praktyce, oba te podejścia mogą się wzajemnie przenikać. Na przykład, liderzy, którzy praktykują przywództwo służebne, mogą również być skutecznymi menedżerami służebnymi, dbając o efektywność operacyjną i strategiczne cele organizacji.

Warto również zauważyć, że w zależności od kontekstu i typu organizacji, różne elementy przywództwa i zarządzania służebnego mogą być bardziej lub mniej akcentowane. Ostateczny wybór między przywództwem służebnym a zarządzaniem służebnym będzie zależał od wartości organizacji, jej celów i kultury pracy. W praktyce, wielu liderów łączy elementy obu podejść, aby skutecznie zarządzać i jednocześnie wspierać rozwój swoich zespołów

więcej

Co to jest inkludujący język?

Inkludujący język to podejście do komunikacji, które ma na celu uwzględnienie i uwzrażliwienie na różnorodność osób i grup społecznych. Polega na używaniu słów, zwrotów i terminów, które nie wykluczają, marginalizują ani dyskryminują żadnej grupy społecznej.

Przykład: użycie zwrotu "czytelnik" jako ogólnego określenia dla wszystkich czytelników, niezależnie od płci, to doskonała praktyka, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdy dąży się do stosowania bardziej inkludującego języka. Jest to neutralny i uniwersalny sposób zwracania się do odbiorców, eliminujący konieczność używania form specyficznych dla płci.

Takie podejście pomaga stworzyć atmosferę, w której wszyscy czytelnicy czują się uwzględnieni i mile widziani, niezależnie od płci czy innych cech. Ponadto, taka forma komunikacji współgra z obecnie rozwijającymi się standardami równościowymi i inkludującymi praktykami w dziedzinie języka.

Dlatego też, zastosowanie zwrotu "czytelnik" jest zalecane, gdy zależy ci na stworzeniu tekstu, który jest dostępny i zrozumiały dla różnorodnej grupy odbiorców.

Możesz zastosować neutralne sformułowania i ogólne zwroty, które obejmują czytelników obu płci. Oto kilka sugestii:

Zastosowanie zwrotu ogniwującego obydwie płcie:

„ Szanowni Czytelnicy, chciałbym podzielić się z wami...”
„ Drodzy Czytelnicy i Czytelniczki, w dzisiejszym artykule omówimy...”

Użycie zwrotów obejmujących wszystkich:

„Zapraszam Was do przeczytania...”
„Mam nadzieję, że każdy z Was znajdzie...”
„Dla wszystkich, którzy zainteresowani są...„”

Unikanie specyficznych odwołań płciowych tzn. unikaj bezpośrednich odniesień do płci, takich jak „Drodzy Panowie” lub „Szanowne Panie”. Zamiast tego skup się na ogólnych zwrotach, które obejmują różnorodną grupę czytelników.

Użycie Słowa "Czytelnik" jako zamiennika:

„Drodzy Czytelnicy, dzisiaj omówimy...”
„ Zachęcam Czytelników do zapoznania się z...”
„W artykule dowiesz się, jak...”

Ogólne zwracanie się do odbiorcy:

„Zapraszam do lektury dla tych, którzy...”
„Artykuł ten dedykuję wszystkim, którzy chcą...”
„Zachęcam każdego, kto jest zainteresowany...”

Stosowanie zwrotu „Wszystkich Państwa”:

„Wszystkich Państwa zapraszam do zapoznania się z...”
„ Artykuł ten jest dla każdego, kto...”
„ Dla Wszystkich Państwa, którzy szukają...”

Przy użyciu tych taktownych i ogólnych zwrotów, możesz efektywnie zwrócić się do czytelników obu płci, jednocześnie unikając bezpośrednich odwołań płciowych.

więcej

Jak w zespole zarządzanym mechanicznie przejść na organiczne? Czym jest zarzadzanie organiczne?

Teoria struktur organizacyjnych, rozwinięta przede wszystkim przez Maxa Webera, Charlesa B. Barnarda i Henriego Fayola, wyróżnia dwa główne typy zarządzania: mechaniczne i organiczne. Poniżej przedstawiam główne różnice między nimi:

Zarządzanie Mechaniczne:

• Struktura: Silnie hierarchiczna i scentralizowana. Wyraźnie określone linie komunikacji i władzy. Zadania i obowiązki są ściśle zdefiniowane.
• Specjalizacja: Duża specjalizacja zadań. Pracownicy są ekspertami w swoich dziedzinach. 
• Kontrola: Kontrola odgórna i nadzór są kluczowe. Decyzje są podejmowane centralnie.
• Komunikacja: Formalna i z góry narzucona. Informacje przemieszczają się z góry na dół hierarchii.
• Dostosowywanie się: Mała zdolność do dostosowywania się do zmian. Procesy są rutynowe i stabilne. 

Zarządzanie Organiczne:

• Struktura: Mniej hierarchiczna, bardziej płaska struktura. Elastyczne linie komunikacji i władzy.
• Specjalizacja: Elastyczność w zakresie specjalizacji, pracownicy mają szerokie umiejętności.
• Kontrola: Kontrola rozproszona, bardziej oparta na wzajemnym zaufaniu. Decyzje podejmowane są na niższych poziomach hierarchii.
• Komunikacja: Nieformalna, oparta na dialogu i współpracy. Komunikacja jest dwukierunkowa.
• Dostosowywanie się: Duża zdolność do dostosowywania się do zmian. Procesy są elastyczne, reagują na zmieniające się warunki.

Zarządzanie mechaniczne koncentruje się na precyzyjnym wykonywaniu zadań, jasno określonych strukturach i kontroli, podczas gdy zarządzanie organiczne opiera się na elastyczności, współpracy i zdolności do dostosowywania się do zmian. W dzisiejszym środowisku biznesowym często pożądane jest podejście bardziej organiczne ze względu na dynamiczność rynku i potrzebę innowacyjności.

Zarządzanie organiczne to podejście do zarządzania organizacją, które kładzie nacisk na elastyczność, współpracę i adaptacyjność. Obejmuje to rozwijanie naturalnych struktur i relacji w organizacji, zamiast narzucać sztywne hierarchie. Celem zarządzania organicznego jest dostosowywanie się do zmian w otoczeniu i sprzyjanie innowacyjności poprzez promowanie swobodnej komunikacji i autonomii pracowników.

'Zarządzanie organiczne' i 'organizacja turkusowa' to dwa różne koncepcje, ale mogą mieć pewne wspólne cechy, szczególnie jeśli odnoszą się do nowatorskich podejść do zarządzania i organizacji. Poniżej znajduje się krótka charakteryzacja obu pojęć:

Zarządzanie organiczne:

• Odnosi się do elastycznych i adaptacyjnych struktur organizacyjnych.
• Kładzie nacisk na samoregulację i samoopracowywanie wewnętrznych procesów organizacji.
• Przyjmuje, że organizacje są podobne do żywych organizmów, które rozwijają się i przystosowują do zmian w otoczeniu.
• Może obejmować zdecentralizowane podejście do zarządzania, z większym naciskiem na współpracę i komunikację.

Organizacja turkusowa:

• Termin ten pochodzi z modelu rozwoju organizacyjnego opisanego w książce "Reinventing Organizations" autorstwa Frederica Laloux.
• Organizacje turkusowe reprezentują najwyższy poziom rozwoju, według tego modelu.
• Charakteryzują się otwartością, współpracą, podążaniem za wspólnym celem, zdecentralizowanym podejściem do zarządzania, autonomią pracowników, równością i zrównoważonym podejściem do biznesu.

Zarządzanie organiczne i organizacja turkusowa mają pewne wspólne cechy, takie jak akcent na elastyczności, współpracy, i adaptacji do zmieniających się warunków. Organizacja turkusowa może być rozumiana jako jedna z form zarządzania organicznego, która osiąga najwyższy poziom ewolucji zgodnie z modelem Laloux. Oba te podejścia podkreślają nowoczesne, ludzkie i zrównoważone sposoby zarządzania organizacją.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

Jak w organizacji zarządzanej mechanicznie przejść na organiczne?

Przejście z mechanistycznego modelu zarządzania do bardziej organicznego wymaga uważnego planowania, komunikacji i dostosowywania się. Warto zacząć pilotaż od swojego zespołu. Oto kilka kroków, które mogą pomóc w tym procesie:

1. Diagnoza Obecnej Struktury: Przeprowadź analizę obecnej struktury organizacyjnej, identyfikując obszary, w których dominuje model mechaniczny. Ocen, które elementy struktury utrudniają elastyczność, współpracę i dostosowywanie się do zmian.
2. Uświadomienie Włodarzom i Pracownikom: Wyjaśnij korzyści i cele związane z przejściem do bardziej organicznego modelu zarządzania. Zorganizuj warsztaty i szkolenia, aby zwiększyć świadomość i zrozumienie zmian.
3. Rozwinięcie Elastyczności: Przemyśl o zmianie sztywnych struktur na bardziej płaskie i elastyczne. Zredukuj nadmierne biurokratyczne procedury i zwiększ autonomię zespołów.
4. Wprowadzenie Dwukierunkowej Komunikacji: Zachęć do otwartej i dwukierunkowej komunikacji. Upewnij się, że pracownicy mają możliwość wyrażania swoich pomysłów i obaw.
5. Delegowanie Władzy i Odpowiedzialności: Rozważ delegowanie większej władzy i odpowiedzialności na niższe szczeble hierarchii. Wspieraj rozwój liderów na różnych poziomach organizacji.
6. Wspieranie Kultury Innowacyjności: Kształtuj kulturę organizacyjną, która promuje innowacyjność i eksperymentowanie. Nagradzaj pomysłowość i otwarcie na nowe podejścia.
7. Stworzenie Sprzyjającego Środowiska dla Współpracy: Podkreśl wartość współpracy między zespołami. Wspieraj projekty i inicjatywy, które wymagają współpracy między różnymi działami.
8. Monitorowanie Postępów i Dostosowywanie: Regularnie monitoruj postępy w realizacji zmian. Bądź elastyczny i gotów dostosować podejście w miarę potrzeb.

Przejście od modelu zarządzania mechanicznego do bardziej organicznego to proces, który wymaga czasu, zaangażowania i stopniowej adaptacji. Kluczowe jest zaangażowanie zarówno kierownictwa, jak i pracowników na różnych poziomach organizacji. Również jasna komunikacja i edukacja na temat celów i korzyści związanych z nowym modelem zarządzania są kluczowe dla sukcesu przejścia.

więcej

Relacje tutoringu do coachingu

Relacje tutoringu i coachingu są podobne w tym sensie, że oba procesy mają na celu pomóc osobom w rozwoju osobistym i zawodowym, ale różnią się głównie celem, metodami i zakresem działań. Oto kilka głównych różnic między tutoringiem a coachingiem:

1. Cel i zakres: 
1. Tutoring: Tutoring skupia się głównie na nauczaniu i doskonaleniu konkretnych umiejętności lub wiedzy. Może być stosowany w kontekście edukacyjnym, gdzie tutor pomaga uczniowi w zrozumieniu materiału lekcyjnego lub w przygotowaniu do egzaminów.
2. Coaching: Coaching ma bardziej ogólny charakter i skupia się na rozwoju osobistym, zawodowym lub liderstwie. Cel coachingu to pomaganie osobom w osiągnięciu ich celów, zwiększeniu świadomości siebie, rozwiązywaniu problemów oraz rozwijaniu umiejętności i potencjału.
2. Metody i podejście:
1. Tutoring: Tutorzy często używają metody nauczania, instrukcji i wyjaśnień, aby pomóc uczniom zrozumieć i opanować konkretny materiał. W tutoringu występuje hierarchiczna relacja nauczyciel-uczeń.
2. Coaching: Proces coachingu opiera się na pytanich, słuchaniu i aktywnym wsparciu. Coach pomaga klientowi w samodzielnym rozwiązywaniu problemów, rozwijaniu świadomości i wyznaczaniu celów. Relacja coach-klient jest bardziej partnerska.
3. Kontekst:
1. Tutoring: Tutoring często występuje w kontekście edukacji formalnej lub nieformalnej, np. w szkole, na uniwersytecie, na kursach lub podczas nauki konkretnych umiejętności, takich jak nauka języka obcego.
2. Coaching: Coaching może być stosowany w wielu różnych dziedzinach, włączając zarządzanie, przywództwo, rozwiązywanie problemów osobistych czy zawodowych, osiąganie celów i wiele innych obszarów życia.
4. Okres trwania:
1. Tutoring: Może być krótkoterminowy, np. w przypadku pomocy w nauce przed egzaminem, lub długoterminowy, np. w trakcie cyklu nauczania.
2. Coaching: Może być zarówno krótkoterminowy, na przykład w celu rozwiązania konkretnego problemu, jak i długoterminowy, aby osiągnąć długofalowe cele rozwoju osobistego czy zawodowego.

Dzięki:.pexels.com Eugene Deshko

Ostatecznie, zarówno tutoring, jak i coaching są wartościowymi narzędziami wsparcia i rozwoju, ale różnią się swoim celem, metodami i kontekstem. Wybór między tutoringiem a coachingiem zależy od konkretnych potrzeb i celów klienta czy ucznia.

więcej

Relacje tanatologiii do coachingu

Tanatologia to specjalizacja w dziedzinie nauki i terapii, która zajmuje się badaniem i rozumieniem procesu umierania, żałoby i straty. Tanatolodzy zajmują się wsparciem i terapią osób cierpiących na skutek straty, bólu, żalu i innych emocjonalnych reakcji na śmierć. Zadaniem tanatologa jest pomaganie ludziom radzić sobie z traumą i emocjonalnymi trudnościami związanymi z konfrontacją ze śmiercią, zarówno swoją, jak i bliskich.

Coach tanatolog mógłby być osobą, która po ukończeniu odpowiednich szkoleń lub kursów, zdobyła wiedzę i umiejętności zarówno w obszarze coachingu, jak i tanatologii. Taki profesjonalista mógłby łączyć podejście coachingowe z wiedzą i technikami pomagającymi klientom radzić sobie z emocjonalnymi wyzwaniami związanymi ze śmiercią i żałobą.

Powiązanie między tanatologią a coachingiem:

1. Wsparcie emocjonalne: Osoby, które doświadczają straty lub żałoby, mogą korzystać z wsparcia coacha, aby pomóc im radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi i pracować nad przezwyciężeniem przeszkód w procesie żałoby.
2. Rozwój osobisty: Po przejściu przez proces żałoby, wiele osób staje przed koniecznością znalezienia nowego sensu życia. Coach może pomóc klientom w określeniu nowych celów i planów, które pomogą im się rozwijać i odbudować swoje życie.
3. Profesjonalizm: W niektórych przypadkach, na przykład w pracy w obszarze opieki nad osobami umierającymi lub pracując w dziedzinach związanych ze śmiercią i żałobą, coaching może być narzędziem pomagającym w radzeniu sobie z trudnościami zawodowymi i emocjonalnymi.
4. Wsparcie w przejściach życiowych: Coach może pomóc klientom w radzeniu sobie z różnymi przejściami życiowymi, w tym stratą i żałobą, pomagając im lepiej zrozumieć i przekształcić te doświadczenia.

Pixels.com Maria Orlova

Należy jednak zaznaczyć, że tanatologia i coaching to dwie oddzielne dziedziny, a ich zastosowanie jest zróżnicowane. Osoby, które potrzebują wsparcia w obszarze żałoby, straty lub innych trudnych emocjonalnych doświadczeń, zazwyczaj korzystają z usług tanatologa lub terapeuty specjalizującego się w tej dziedzinie. Coaching natomiast koncentruje się na osiąganiu konkretnych celów i rozwoju osobistego oraz zawodowego. W praktyce mogą występować sytuacje, w których coach korzysta z wiedzy i umiejętności zdobytych w dziedzinie tanatologii, aby lepiej pomóc klientowi w określonych sytuacjach życiowych.

więcej

Odkrywanie założeń i ich konsekwencji

Empatia jest jednym z fundamentalnych aspektów naszej ludzkiej natury, który pozwala nam zrozumieć i współczuć z innymi. Jednakże, czasami, nawet pod płaszczykiem dobroci, nasze założenia mogą prowadzić do krzywdzenia innych ludzi. Dlatego warto przyjrzeć się empatii, zrozumieć jej istotę, a także wyzwanie związanym z nią założeniom.

Empatia to zdolność rozumienia i współczucia innym. To umiejętność stawania w czyjejś sytuacji, rozumienia ich uczuć i potrzeb. Jednak w naszym codziennym życiu często kierujemy się pewnymi założeniami, które mogą zakłócać naszą zdolność do empatii. Jednym z takich założeń może być przekonanie, że "dobro" zawsze jest subiektywne i jednostronne.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

Pod pozorem ochrony dobra, często wydaje się, że ignorujemy czyjeś uczucia i potrzeby. Wspomniane założenia mogą doprowadzić do egoizmu i braku zrozumienia dla innych.

W rzeczywistości, empatia polega na wyjściu poza te założenia, na zrozumieniu, że dobro nie zawsze jest jednostronne i że nasze działania mogą mieć konsekwencje dla innych.

Nasze założenia mogą również wpłynąć na naszą zdolność do współczucia wobec osób, które są różne od nas pod względem kultury, pochodzenia czy przekonań. Wielu z nas posiada uprzedzenia, które utrudniają empatię wobec tych, którzy są postrzegani jako 'inni'. Jednak empatia jest nie tylko odczuwaniem współczucia wobec tych, którzy nam są podobni, ale także wobec tych, którzy są od nas różni.

Aby lepiej zrozumieć, jak empatia wpływa na nasze założenia i działania, musimy podjąć wysiłek, aby przekraczać granice własnych przekonań i poznać innych ludzi. Spotykanie różnych osób, słuchanie ich historii i doświadczeń, oraz próba zrozumienia ich perspektywy, może pomóc nam uświadomić sobie, jakie założenia wpływają na nasze podejście do świata.

Empatia jest także ważna w kontekście konfliktów społecznych i politycznych. Wielu konfliktów wynika z braku zrozumienia i empatii wobec innych stron. Jednak, gdy jesteśmy w stanie zrozumieć i współczuć z innymi, możemy pracować nad rozwiązaniami, które uwzględniają różne perspektywy i potrzeby.

Podsumowując, empatia jest niezbędnym elementem naszej ludzkiej natury, ale czasami nasze założenia mogą zakłócać jej wyrażanie. Warto zastanowić się nad tym, ile założeń kieruje naszymi działaniami i czy są one zgodne z prawdziwą empatią. Rozważając to pytanie, możemy bardziej świadomie kształtować nasze relacje z innymi i dążyć do budowania bardziej współczującego społeczeństwa.

Zdjęcie: Alexandra pexels.com

więcej

Jak zostać w Polsce coachem?

Aby zostać coachem w Polsce, można podjąć kilka kroków:

1. Szkolenie i edukacja: Pierwszym krokiem jest zdobycie odpowiedniej wiedzy i umiejętności coachingowych. Istnieje wiele firm, szkół, i organizacji oferujących programy szkoleniowe z zakresu coachingu. Możesz wybrać kursy online lub stacjonarne, a także programy o różnym stopniu zaawansowania, w zależności od swoich potrzeb i celów. Ważne jest, aby wybrać program szkoleniowy, który jest akceptowany przez renomowane organizacje coachingowe, takie jak International Coach Federation (ICF) lub European Mentoring and Coaching Council (EMCC), jeśli planujesz uzyskać certyfikację.
2. Praktyka: Praktyka jest kluczowa w procesie stawania się coachem. Po ukończeniu szkolenia zazwyczaj musisz zdobyć praktyczne doświadczenie, pracując z klientami jako coach. To pozwoli ci rozwijać swoje umiejętności i budować swoje portfolio. Możesz pracować z klientami na różnych obszarach, takich jak życie osobiste, kariera, zdrowie, czy relacje międzyludzkie.
3. Certyfikacja: Mimo że certyfikacja nie jest prawnie obowiązkowa w Polsce, uzyskanie certyfikatu od renomowanej organizacji coachingowej, takiej jak ICF lub EMCC, może znacząco podnieść twoją wiarygodność jako coacha. Organizacje te oferują różne poziomy certyfikacji, w zależności od twojego poziomu doświadczenia i umiejętności.
4. Rozwój zawodowy: Coaching to dziedzina, która stale się rozwija, więc ważne jest, aby być na bieżąco z najnowszymi trendami i badaniami w tej dziedzinie. Możesz uczestniczyć w warsztatach, konferencjach i szkoleniach kontynuacyjnych, aby dalej rozwijać swoje umiejętności i wiedzę.
5. Rozpoczęcie praktyki: Po uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia, doświadczenia i ewentualnej certyfikacji, możesz rozpocząć swoją praktykę coachingową. To oznacza pozyskiwanie klientów i budowanie swojego biznesu.

Pamiętaj, że coaching to zawód, który opiera się na umiejętnościach interpersonalnych, empatii i zdolności do pomagania innym osiągnąć swoje cele. Ważne jest, aby dbać o rozwijanie tych umiejętności i pracować nad swoim rozwojem osobistym, aby być skutecznym coachem.

więcej

Jak uregulowany jest zawód life coacha w USA?

W Stanach Zjednoczonych zawód life coacha nie jest ściśle uregulowany na poziomie federalnym ani stanowym. Oznacza to, że nie istnieją określone przepisy prawne ani wymagania licencyjne, które coachowie muszą spełniać, aby praktykować jako life coach.

Jednakże, warto zaznaczyć, że w niektórych stanach USA istnieją pewne przepisy dotyczące coachingu w obszarze zdrowia i wellness. Na przykład, w niektórych stanach life coachowie, którzy oferują usługi związane z doradztwem w zakresie zdrowia psychicznego lub emocjonalnego, mogą podlegać przepisom regulującym zawody związane z terapią i doradztwem. W takich przypadkach mogą być wymagane określone licencje lub certyfikacje.

Ponadto, w USA istnieje wiele organizacji zawodowych i stowarzyszeń coachingowych, takich jak International Coach Federation (ICF), które ustanawiają standardy etyki i jakości dla coachów oraz oferują programy certyfikacyjne i akredytacje. Chociaż takie certyfikacje nie są prawnie wymagane, mogą znacząco podnieść wiarygodność i zaufanie klientów do coacha.

Podsumowując, w USA zawód life coacha nie jest ściśle uregulowany, ale istnieją pewne przepisy w niektórych stanach dotyczące dziedzin związanych z coachingiem, oraz istnieją organizacje zawodowe, które regulują standardy etyki i jakości w tej branży. Osoby zainteresowane praktykowaniem jako life coach w USA powinny dobrze zrozumieć przepisy obowiązujące w swoim stanie i rozważyć uzyskanie certyfikacji od renomowanych organizacji coachingowych.

więcej

W jakich krajach europejskich zawód coacha jest uregulowany?

W większości krajów europejskich zawód coacha nie jest ściśle uregulowany na poziomie prawnym. Oznacza to, że nie istnieją jednolite i obowiązujące w całej Unii Europejskiej przepisy regulujące praktykę coachingową. Niemniej jednak, wiele organizacji i stowarzyszeń zawodowych, takich jak International Coach Federation (ICF) i European Mentoring and Coaching Council (EMCC), ustala standardy etyki i jakości dla coachów oraz oferuje certyfikacje i akredytacje.

Pomimo braku regulacji na poziomie krajowym, wielu coachów decyduje się na uzyskanie certyfikatów i akredytacji od tych międzynarodowych organizacji, aby podnieść swoje kwalifikacje i wiarygodność jako profesjonalni coachowie. Istnieją również programy szkoleniowe i kursy związane z coachingiem, które pozwalają na zdobycie wiedzy i umiejętności potrzebnych do wykonywania tego zawodu.

W niektórych krajach, takich jak Wielka Brytania, organizacje zawodowe i stowarzyszenia coachingowe mają pewien wpływ na branżę i ustanawiają standardy etyki oraz jakości, ale nadal nie istnieją przepisy prawne regulujące praktykę coachingu.

Pamiętaj, że sytuacja prawna i regulacje mogą ewoluować, dlatego zawsze warto sprawdzić najnowsze informacje na ten temat w danym kraju, jeśli planujesz praktykować zawód coacha.

więcej

Zwolnienie z VAT usług coachingu. Kiedy jest możliwe?

Usługi w zakresie coachingu mieści się w ramach usług edukacyjnych i w związku z tym pojawia się pytanie, czy możliwe jest zwolnienie z VAT usług coachingu?

Na podstawie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień §3 ust. 1. pkt 14 wynika, iż zwolnione z VAT są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane. Przez kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie zawodowe trzeba rozumieć takie kształcenie, w wyniku którego dana osoba podnosi swoje kwalifikacje, a bezpośrednio po jej ukończeniu jest w stanie podjąć pracę zarobkową lub wykonywać określony zawód. W przypadku szkoleń przygotowujących do zawodu coacha warunek ten jest spełniony. Ale...

Usługi coacha nie są uregulowane w polskim ustawodawstwie (vide: Jakie PKD dla coacha?), nie można uznać za spełnienie przesłanki, określonej w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT, tzn. aby usługi kształcenia zawodowego prowadzone były w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. W związku z tym świadczone usługi, tj. kursy, nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy.

Świadczenie ww. usług nie wyklucza możliwości skorzystania ze zwolnienia od VAT do limitu sprzedaży w kwocie 200 000 zł. tzn. przedsiębiorcy mogą skorzystać w tym zakresie ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ustawy o VAT.

więcej

Coaching, Mentoring, Trener Mentalny, Mówca Motywacyjny, Terapeuta – Dlaczego Mylimy Te Pojęcia

Zapraszamy w #poniedziałek 6/11/23 na godzinną debatę #online, gdzie omówimy różnice i podobieństwa między coachem, mentorem, trenerem mentalnym, mówcą motywacyjnym i terapeutą. Często te pojęcia są mylone, ale rozwiejemy wszelkie wątpliwości. Dowiedz się, kiedy warto skorzystać z usług każdej z tych ról i jakie korzyści przyniosą Tobie i Twojej organizacji. Dołącz do nas, aby zdobyć klarowność w tym złożonym temacie i zadać pytania naszym ekspertom. #Zapraszamy i Ciebie do studia: http://idz.do/debaty
lub bardziej anonimowo https://fb.me/e/1D8K5HQXS

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

więcej

Człowiek bez duchowości jest jak dom bez okien

Człowiek bez duchowości jest jak dom bez okien. Okna tak, ale po co kraty? Kraty to izolacja i ograniczenia, brak wolności i możliwości zmiany sytuacji, uwięzienie w przeszłości, niemożność pójścia naprzód. nie możność oderwania się od niej, ograniczona wizja świata czyli kraty na nowe doświadczenia, brak otwartości na nowe możliwości. A jeśli kraty to metafora poczucia bezpieczeństwa? Siły? W końcu kraty mogą być na klucz:) Tak. Oknem może wpadać powietrze i światło. A nie duszozłodzieje, chciwi chwały. Tak. Kraty mogą być metaforą filtra (metafora metafory?). Duchowość bez 'filtra' jest bezkrytyczna, oparta na złudzeniach, tradycji, emocjach. Przypomina palenie używek zamiast wdychania świeżego powietrza. To opium.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

więcej

nr 03 (03) 30.09.2023

 

Oddajemy Wam nowy numer czasopisma. Mam zaszczyt ogłosić, że nasz zespół od ostatniego czasu powiększył się o dwie niezwykłe osoby: Paulinę Janikowską  i Małgorzatę Nitek. Witamy na pokładzie. Razem zwiedzimy Wasze dobrze znane i nieznane nam dotąd morza i archipelagi coachingu. Nowy numer zawiera nawet artykuł Pauliny o kryzysach, depresji i wzroście pokryzysowym. A po artykule Anety o metaforze, naszła mnie następująca, wydaje mi się skorelowana pozytywnie z coachingiem metafora żeglugi.

Żeglowanie wymaga odwagi, ponieważ osoba musi stawić czoła nieprzewidywalnym warunkom na morzu i podejmować decyzje, które wpływają na bezpieczeństwo i efektywność. Podobnie coaching może pomagać osobom w rozwijaniu swoich umiejętności, osiąganiu celów i przekraczaniu własnych ograniczeń.

Zarówno żeglowanie, jak i coaching mogą pomagać ludziom radzić sobie ze stresem i presją. Żeglowanie wymaga umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Podobnie coaching może dostarczać narzędzi i wsparcia, które pomagają klientom radzić sobie ze stresem i presją w pracy lub życiu osobistym. 

Zarówno żeglowanie, jak i coaching wymagają określania celów i tworzenia planów, które pomagają osiągnąć te cele. W żeglowaniu celami mogą być na przykład dotarcie do konkretnej lokalizacji lub odbycie długiej podróży. W coachingu cele mogą dotyczyć rozwoju zawodowego, osobistego czy osiągnięcia określonych wyników.

Zarówno żeglowanie, jak i coaching mogą pomagać w rozwoju umiejętności interpersonalnych. W żeglowaniu, szczególnie podczas długich rejsów, ludzie muszą współpracować i komunikować się efektywnie. W coachingu ważna jest umiejętność słuchania i komunikowania się z klientem.

Kapitan statku prowadzi specjalny dziennik (ang. ship's log lub ship's journal). Ten dokument służy do rejestrowania różnych ważnych informacji związanych z podróżą morską tj. pozycja statku, warunki pogodowe, zdarzenia na pokładzie, zmiany kursu, prędkości oraz wszelkie działania podejmowane w trakcie rejsu. Dziennik może zawierać zapisy nawigacyjne, takie jak obserwacje astronomiczne, obliczenia nawigacyjne i inne dane pomocne w prowadzeniu statku.

Podobnie w coachingu (oraz autocoachingu) dziennik może reprezentować narzędzie do śledzenia postępów, refleksji nad doświadczeniami i zbierania istotnych informacji na temat własnego życia i celów. Żywym tego przykładem jest artykuł pt. Solo, na końcu naszego wydania. Ale od początku:

Na wstępie zobaczycie flagowy statek naszej floty pn. Autocoaching – trening osobisty – jak wspierać się w procesie zmian? pióra Magdaleny Klimczak-Brewer. To life, art i movement coach, terapeutka tańca, autorka metody BMT (body-movement-therapy/ciało-ruch-terapia). Jej tekst omawia auto-coaching jako narzędzie rozwojowe, które może pomóc w rozwiązywaniu problemów, osiąganiu celów i wspieraniu zmian w życiu osobistym i zawodowym. W tekście podkreśla, że autocoaching polega na udzielaniu sobie wsparcia i korzystaniu z narzędzi coachingu do analizy, diagnozy sytuacji, wyznaczania celów i podejmowania działań w celu realizacji zmian. Samoświadomość i samoocena są kluczowymi elementami autocoachingu, a trening uważności oraz refleksja nad własnymi przekonaniami są ważnymi krokami w procesie rozwoju osobistego. Autorka podkreśla również znaczenie zmiany negatywnych przekonań na bardziej pozytywne i wykorzystuje wizualizację jako narzędzie do osiągania celów i relaksacji. Tekst zachęca do codziennego praktykowania tych technik dla poprawy jakości życia psychicznego.

Dołącz się i zapraszamy na wyprawę.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Coach's Workshop (@coachsworkshop.press)

więcej